Gister op de terugweg naar huis van het terrein kwam ik deze schat tegen. Daar liep hij midden op straat, geen halsband of penning, geen baasje in de buurt. Natuurlijk heb ik meteen mijn fiets langs de kant van de weg gezet. Ik zag al meteen dat het arme beestje onzeker en een beetje schuw was. Alsof hij dacht; "Wat doet die vrouw nu, ik ken haar niet.....kan ik haar wel vertrouwen?" Hij stond op ongeveer 3 meter afstand van mij midden op de weg en er kwam een auto aan. Ik liep meteen (nog steeds op 3 meter afstand van de hond) ook naar het midden van de weg en zwaaide naar de automobilist om te stoppen. De auto verminderde door mijn gezwaai vaart en stond op ongeveer 5 meter afstand van de hond stil. Ik zal al meteen dat deze automobisist niet veel geduld had. De hond keek ondertussen om zich heen, tongelde, knipperde een paar keer flink met zijn ogen, dook iets in elkaar en bleef vervolgens staan. Ik liet me door mijn knieën zakken en draaide mijn hoofd even van de hond af toen hij naar mij begon te kijken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de hond voorzichtig mijn kant op lopen. Ik bleef zitten en bleef met mijn hoofd weggedraaid van de hond. Hij kwam nog dichterbij en begon mij te besnuffelen. Langzaam draaide ik mijn hoofd iets zodat ik de hond goed kon zien, ik zag zijn lichaam meer ontspannen en er was een kleine maar ontspannen kwispel zichtbaar. Inmiddels zag ik ook de stilstaande automobilist geirriteerde blikken mijn kant op werpen....... "Jammer dan" dacht ik "dit ventje heeft even de tijd nodig mij te vertrouwen voordat hij met mij mee wil lopen. Na mij goed besnuffelt te hebben (het zal vast hebben geholpen dat ik een broekzak vol met lekkere beloningsvoertjes had 😉) maakte hij met zijn snuit contact met mijn handen. Dit was voor het teken dat ik kon proberen de hond naar de zijkant van de weg te begeleiden zodat we van de weg zouden zijn. Ik kwam langzaam overeind en stapte voorzichtig opzij. De hond liep met mij mee naar de zijkant van de weg. De automobilist ging er meteen vandoor met een flinke dot gas, hij zal wel haast hebben gehad 🤔. Ik zwaaide nog wel vriendelijk bedankt 🤗😊. Op een zo veilig mogelijke afstand van de weg zakte ik weer door mijn knieën om mezelf kleiner te maken. De hond kwam weer snuffelen, hij had zijn hele lichaamsgewicht hierbij zo naar achter verplaatst dat hij klaar was om weg te vluchten mocht hij dit nodig vinden. Ik pakte terwijl de hond snuffelde mijn telefoon en belde mijn oudste zoon om snel een riem te komen brengen. Ondertussen zag ik bij de hond zijn lichaam steeds meer ontspannen. Pas toen de hond weer met zijn neus tegen mijn handen begon te drukken en op die manier contact zocht begon ik hem langzaam en rustig onder zijn kin te kriebelen en zachtjes tegen hem te praten. Ik maakte mijn bewegingen heel rustig en ontspannen en mijn stem was zacht. De hond accepteerde mijn gebaar, heel rustig pakte ik de riem die mijn oudste zoon net had gebracht. Ik maakte een ruime lus en bracht deze naar het hoofd van de hond. Duidelijk bekent met een riem stak de hond zijn hoofd zelf door de lus. Zo dat maakt het wat makkelijker de hond veilig te houden. Nu op zoek naar zijn baasje. De hond was van een van de buren in de straat, wist ik inmiddels. Dus met flink wat aanmoediging en af en toe een snuffel pauze liepen we samen naar zijn huis en baasje. Wat denk je.....het baasje wilde net op de fiets stappen om de kleine boef te gaan zoeken omdat hij hem kwijt was. Gelukkig is hij weer veilig thuis. Wat zouden jullie doen als er een hond op straat loopt zonder eigenaar??? Zouden jullie de tijd nemen die de hond nodig heeft?